Tijdelijke architectuur als concept

De tentoonstelling „Does permanence matter? Efemere stedenbouw“ in het Architekturmuseum der TU München toont voorbeelden van nieuwe flexibele architectuur – wereldwijd – tot 18 maart 2018.

We zijn al lang bekend met tijdelijke bouwvormen: als alledaagse woningen van nomadische volkeren, als expeditiekampen, als noodonderkomens na natuurrampen, als uitbreiding van ruimte bij gebrek aan ruimte of als plaatsen voor religieuze evenementen. Onderzoek heeft ze tot nu toe echter verwaarloosd, omdat architectuur fundamenteel geassocieerd wordt met het principe van duurzaamheid en bestendigheid. Sinds 2014 analyseren professor stedelijke studies Rahul Mehrotra en architect Felipe Vera van de Harvard Graduate School of Design (Harvard GSD) voor het eerst nederzettingsvormen die gepland zijn met een vervaldatum.

Het Architekturmuseum der TU München toont de eerste resultaten van dit academische project van Harvard GSD tot 18 maart 2018. Voor de tentoonstelling „Does permanence matter? Efemere stedenbouw“ selecteerde directeur Andres Lepik ongeveer 20 casestudies uit de hele wereld – van de kleinst mogelijke hut, de Joodse sukkah, tot het Oktoberfest in München en het hindoefestival „Kumbh Mela“ met 30 miljoen bezoekers per dag. De tentoonstelling laat zien dat een nieuwe generatie architecten meer flexibele vormen heeft uitgeprobeerd – infrastructuurelementen zoals elektriciteitsmasten, wegen en bruggen zijn gebouwd van materialen die hergebruikt of gerecycled kunnen worden – en dat wat er op het eerste gezicht chaotisch uitziet, eigenlijk vaste regels volgt. Het beste voorbeeld hiervan is de Mae Klong markt bij Bangkok, die zich uitstrekt over 4.000 vierkante meter langs een spoorlijn. Vlak voordat de trein arriveert, vouwen de handelaren hun kraampjes op. Efemere gebouwen kunnen zich perfect aanpassen aan de omstandigheden.

Een film over de Mae Klong markt in Bangkok vind je hier.