„Take Over“, Andrés Reisinger – Architectuur in een roze tule jurk

De serie „Take Over“ van kunstenaar Andrés Reisinger is een echte blikvanger: gebouwen over de hele wereld verdwijnen onder pluizige roze stoffen panelen. Maar de kunstwerken zijn niet wat ze lijken.

Andrés Reisinger, een digitale kunstenaar en ontwerper uit Argentinië, houdt van roze. Zijn liefde voor de kleur wordt weerspiegeld in zijn kunstserie „Take Over“. Hij bedekt grote steden met lichtroze lappen stof en laat ze over straten en gebouwen stromen. Zachte, pluizige, lichte en soms zelfs harige „watten“ worden over historische architectuur gedrapeerd en betoveren mensen over de hele wereld.

Reisingers voorkeur voor surrealistische en droomachtige beelden komt ook tot uiting in de kleur en textuur van de kunstwerken. De werken van Reisinger en zijn studio worden vaak gekenmerkt door zachte, organische vormen en een speels gebruik van kleur en textuur. Daarnaast vormen de roze stoffen met hun pluizige, vloeiende structuur een contrast met de harde randen van de stedelijke omgeving – en een verrassend kleurcontrast te midden van de alledaagse grijsheid.

Als er foto’s van „Take Over“ op sociale media verschijnen, zouden mensen twee keer moeten kijken. Het maakt niet uit of het pompeuze en bekende of onopvallende, eenvoudige gebouwen zijn die plotseling roze oplichten in het midden van wereldmetropolen – ze zijn allemaal echte blikvangers en zorgen voor verbazing. Deze verbazing wordt nog groter als je begrijpt wat er achter de installaties zit. Want ze zijn niet echt. Take Over“ is digitale kunst in de vorm van bedrieglijk echte renderings.

Andrés Reisinger beschrijft zichzelf als een kunstenaar die niet in een specifieke kunstvorm wil worden ondergebracht. Hij ontwerpt interieurs, meubels, kamers en architectuur – allemaal in de digitale ruimte. Hij gebruikt meestal digitale hulpmiddelen, zoals 3D renderingsoftware. Hij wil ontwerpen maken die de grenzen tussen realiteit en verbeelding doen vervagen.

De verleidelijke verwarring tussen lichamelijkheid en abstractie is het handelsmerk van de kunstenaar, die ook voor zichzelf het begrip realiteit herdefinieert: Voor hem is alles wat een soort ervaring vertegenwoordigt echt. Of deze ervaring in de digitale of fysieke sfeer plaatsvindt, is voor Reisinger irrelevant. Zoals in zijn serie „Take Over“ combineert hij de twee sferen. Aan de ene kant integreert hij digitale werken in de fysieke ruimte en aan de andere kant nodigt hij kijkers vanuit deze ruimte uit om zich onder te dompelen in de wereld van verbeelding en illusie. Hiermee doorbreekt hij niet alleen de grenzen tussen fysiek en digitaal, maar ook die met betrekking tot geografie: „Take Over“ neemt kijkers mee op een reis door de metropolen van de wereld.

In steden als Amsterdam, Londen, Parijs, Rome, New York City of Tokio zijn de digitale stofpanelen zoiets als „architecturale kledingstukken“. Net zoals mode bepaalde kenmerken, emoties en persoonlijkheden kan benadrukken, weerspiegelen de roze stoffen de kenmerken van de steden. In Parijs zijn het bijvoorbeeld verfijnde en minimalistische silhouetten, terwijl gebouwen in Londen zijn bekleed met lagen van verschillende texturen. De installaties in Rome zijn bedoeld om de glamour van de stad vast te leggen, geïnspireerd op die van Cinecittá-films. In New York City speelt Reisinger met extravagantie en performativiteit, terwijl er in Tokio een ware explosie is van majestueuze en vermakelijke scenografie.

Omdat „Take Over“ uitsluitend een digitaal kunstwerk is, wordt het ook digitaal gedistribueerd. Reisinger publiceerde zijn werken daarom in zijn eigen kleine museum: zijn sociale mediaprofielen. Een ander belangrijk idee hierachter is de democratisering van kunst. Er zijn geen openingstijden op sociale media en er zijn geen kosten voor toegang of reizen. Dit maakt de kunst van Reisinger toegankelijk voor een breed publiek.

De onthulling van de kunstwerken op sociale mediaplatforms leidde in eerste instantie tot veel verzoeken om adressen en expositietijden. Geïnteresseerden wilden de installaties ter plekke bekijken. Dit misverstand benadrukt echter de centrale boodschap van „Take Over“: kijkers worden uitgenodigd om hun perceptie van de stedelijke ruimte in twijfel te trekken en na te denken over de mogelijkheden en capaciteiten van digitale kunst, om te ervaren hoe het de wereld om ons heen volledig kan veranderen.

Reisinger beschrijft het in zijn eigen woorden: „Heb je ooit een dame in een roze bontjas ontmoet? Ze is betoverend, een visuele ervaring die doet denken aan een modeshow of een andere levensechte ervaring. Volg niet het witte konijn, maar de roze dame, waar ze je ook naartoe brengt.“

Over de roze droomwereld gesproken: heb je het architectonische verhaal van het Barbie-droomhuis al gehoord?