Parktoilet in het park aan de Ilm, Weimar: Genius Lokus

Het jonge Weimarer architectenbureau van Julia Naumann en Max Wasserkampf heeft onlangs een opmerkelijk mooi parktoilet voltooid in het Park an der Ilm in Weimar. De opdrachtgever was de Klassik Stiftung Weimar.

Het grote „Park an der Ilm“ presenteert zich als een unieke landschapstuin aan de rand van het historische stadscentrum van Weimar. Het is een werelderfgoedlocatie en daarom staan zelfs de kleinste veranderingen en gebouwen onder streng toezicht. Terwijl elders straatmeubilair zoals banken, afvalbakken, telefooncellen en toiletten visueel zo onzichtbaar mogelijk moeten blijven, heeft de opdrachtgever, de Klassik Stiftung Weimar, zich ingespannen om een „toiletvoorziening“ voor het park te creëren met architectuur in het achterhoofd.

Parktoilet als totaalkunstwerk

Het jonge Weimarer bureau van Julia Naumann en Max Wasserkampf besteedde veel tijd aan het creëren van een openbaar parktoilet voor bezoekers. Ze hadden gemerkt dat steden vroeger veel meer aandacht besteedden aan passend, goed ontworpen straatmeubilair op hun openbare pleinen en zagen dit ook als onderdeel van citymarketing, zoals ze tegenwoordig zeggen. Daarom zochten de architecten naar historische modellen en hun samenspel, vertaalden deze naar een hedendaagse taal en creëerden zo een opmerkelijke architecturale behuizing. Bij het plannen van het interieur ontstond een zeldzame kans voor een klein „totaalkunstwerk“, aangezien zelfs het ontwerp van de bewegwijzering erin kon worden opgenomen.

Aandacht voor detail

In plaats van een banaal, industrieel geprefabriceerd functioneel gebouw is er een zorgvuldig gedetailleerde structuur gecreëerd. De ingangen zijn discreet geplaatst aan de twee uiteinden, zodat er geen direct zicht is op de sanitaire voorzieningen vanaf de paden in het park. Een extra schoonmaakruimte in het parktoilet voor het opbergen van het schoonmaakgerei bevindt zich achter een behangdeur. De draagconstructie bestaat uit een houtskeletconstructie en werd voorzien van in kleur behandelde massief houten drielagige panelen als schoorelementen en „gevel“. Een betonnen plint rondom beschermt de panelen tegen opspattend water.

Binnenin blijven de houten panelen natuurlijk, terwijl een betegeld oppervlak tot 1,20 meter hoog zorgt voor eenvoudige reiniging. De gevelelementen zijn met elkaar verbonden door middel van gelakte stalen profielen. De architecten hebben hun schroefpatroon niet verborgen, maar gebruikt als decoratie en als een fijne gevelstructuur. Het zijn vooral de knooppunten die de architecten hebben ontleend aan de openbare voorzieningencentra in Wenen. Een breed dakoverstek van 95 centimeter dient als schuilplaats voor bezoekers als het regent. Het dak zelf kreeg een uitgebreide staande naadbekleding van koper.

Het is te hopen dat zoveel zorgvuldig gedetailleerde schoonheid bewaard zal blijven door attente gebruikers van het parktoilet.

In de tentoonstelling „Hete vragen – koude opslag“ heeft het Architekturzentrum Wien (Architectuurcentrum Wenen) de hedendaagse Oostenrijkse architectuur onder de loep genomen. Wie maakt de stad? En hoe willen we leven? Je kunt de antwoorden hier lezen.