Waar wordt de volgende generatie architecten geradicaliseerd? Ramona Kraxner over radicalisme – wat niet per se iets slechts hoeft te zijn.
Als je het woord „radicaal“ hoort, denk je meteen aan religieus extremisme of klimaatdemonstranten. En als deze bizarre combinatie nog niet duidelijk genoeg zegt over de absurditeit van de situatie zelf, vraag ik me af, gezien de gelegenheid, waar de volgende generatie architecten eigenlijk radicaliseert. Deze gelegenheid is het huidige Baumeister-nummer over jonge architecten. Wat me vooral aan het denken zette, is dat de jongeren niet als radicaal bestempeld willen worden. Radicaal was vroeger een soort erepenning. Radicalen waren vooruitstrevende denkers, utopisten, de avant-garde. Radicaal werd gezien als een soort identiteitskenmerk. Je handelde niet radicaal, je was radicaal als persoon. Radicaal was een innerlijke overtuiging, je werd letterlijk gedwongen om radicaal te zijn. Omdat je een visie had. Je moest er radicaal voor zijn, er was geen andere manier.
„De nieuwe generatie streeft met alle middelen naar erkenning van de ‚grote spelers‘ in plaats van het systeem als geheel met zijn waarden en overtuigingen in twijfel te trekken.“
Radicaal wordt vandaag de dag afgekeurd. Tegenwoordig ben je radicaal als je niet genoeg hebt nagedacht voordat je je radicale mening de ether in schreeuwt. Radicaal wordt steeds vaker publiekelijk belasterd. Hoewel de connotaties veranderen, blijft de trieste manifeste leegte achter dit woord op universiteiten hetzelfde. Jonge academici streven met alle middelen naar erkenning van de „grote spelers“ in plaats van het systeem als geheel met zijn waarden en overtuigingen in vraag te stellen. Zelfs radicale benaderingen willen niet als zodanig begrepen worden. Waarom? Waar zijn de jonge radicalen naartoe verdwenen? Waarom bestaan ze niet meer? Kwaadwillende tongen beweren dat dit de eerste generaties zijn die hun ouders niet choqueren.
Aan de andere kant bevind je je plotseling in de absurde situatie dat je hoopt, uitkijkt, zelfs direct zoekt – naar radicalisme. Omdat je je er misschien al te oud voor voelt. Het is moeilijk om radicaal te zijn als je al deel uitmaakt van de gevestigde orde. Jongeren hebben deze positie in onze samenleving altijd moeten innemen, omdat ze nog niet door de mangel zijn gehaald om als conformistische werkstukken uit de onderwijs- en opleidingsmachine de wereld in te worden geslingerd. Dus wat gebeurt er als jonge mensen niet meer geradicaliseerd zijn?
Stuur tips over radicale jonge architecten en feedback op het huidige nummer B3 naar r.kraxner@georg-media.de!
Over de jonge jaren van architecten gesproken: Columniste Ramona Kraxner heeft ook gekeken naar wat we tot nu toe hebben geleerd en geleerd over architectuurgeschiedenis – en of dit verkeerd was. Naar de column „Framing“.
Overigens: Onze collega’s van G+L hebben zich in hun januarinummer „Jong talent“ ook gebogen over de vraag hoe de volgende generatie landschapsarchitecten in de toekomst zal werken.