Duurzamer effect dan tekst
De tentoonstelling „The Blue Planet“ in H2 – Centrum voor Hedendaagse Kunst in Augsburgs Glaspalast loopt tot het einde van het jaar. Het vestigt de aandacht op de problemen van klimaatverandering – op een heel andere manier. In plaats van catastrofemodellen toont de tentoonstelling kunst die zowel indrukwekkend als provocerend is.
Het rustige, rustgevende geluid van de zee en esthetische landschapsfoto’s op groot formaat verwelkomen bezoekers van de zeer aan te bevelen tentoonstelling „The Blue Planet“, die tot het einde van het jaar te zien is in de zalen van het H2 – Centrum voor Hedendaagse Kunst in Augsburgs Glaspalast.
De verbazing slaat toe, want de tentoonstelling zou gaan over hoe wij mensen onze habitat Aarde steeds meer blootstellen aan moedwillige vernietiging, aldus de inleidende tekst bij de ingang. „De vervuiling van lucht en water, overmatige afvalproductie, CO2-uitstoot en de daarmee gepaard gaande opwarming van de aarde, samen met de grote sociale omwentelingen van het heden, stellen ons voor een fundamenteel, wereldwijd existentieel probleem dat ons allemaal aangaat“. Je zou eigenlijk andere beelden en tonen verwachten.
„We worden elke dag met deze problemen geconfronteerd door de media,“ zegt Thomas Elsen, curator van de tentoonstelling. „Op een gegeven moment wordt het helaas saai.“ Daarom wil Elsen op een andere manier aandacht vragen voor deze urgente kwestie: door middel van kunst. En inderdaad, de foto’s, video- en kamerinstallaties in de tentoonstelling hebben een veel langduriger effect dan welk krantenartikel dan ook, hoe goed geschreven ook.
Raak niet afgestompt, onderneem actie
Als je bijvoorbeeld de tijd neemt om je te verdiepen in de gletsjerfoto’s van de fotograaf Olaf Otto Becker uit München, die op het eerste gezicht zo esthetisch mooi lijken, zie je plotseling de scheuren in de smeltende ijsberg of het donkergrijs van het vervuilde zeewater. De Tsjechische kunstenares Jetlová vestigt op een meer directe manier de aandacht op wat er misgaat op onze planeet. Door woorden als „Waarom“ of „Essentieel is zichtbaar“ te projecteren op de in zwart-wit esthetiek afgebeelde gletsjers, die vooral in het oog springen als ze in lichtbakken worden opgehangen, zet ze aan tot nadenken: Over het gedrag en de verantwoordelijkheid van ieder van ons.
Je zou willen dat de tentoonstelling doorloopt. Bij voorkeur op veel meer openbare plaatsen dan musea. Zodat het zoveel mogelijk mensen bereikt en we niet afgestompt blijven, maar actie ondernemen. Want uiteindelijk benadelen we alleen onszelf.